بازیکنانی که هر کدام خاطره‌ای شیرین برای هواداران‌شان به شمار می‌روند.
از احمدرضا عابدزاده که آدامس جویدنش هم برای هواداران خاطره است. استایل خاص راه رفتنش همچنان مانند گذشته بود. پیراهن مشکلی‌اش با نوارهای قرمز و سفید که برخی هنوز برای دیدنش جان می‌دهند.
آن طرف هم ویتور بایا بود که درخشش با پورتو را کسی فراموش نمی‌کند. هرچند اگر بحث کری خوانی وسط باشد، او دروازه بان بارسلونا نیز بوده است.
در سمت راست زرینچه و علی کریمی را مشاهده می کنید که اولی با سانتر منجر به گلش مقابل امریکا در اذهان باقی مانده و دومی با جادوگری‌اش در میانه میدان مقابل کره و درخشش در بیرون زمین فوتبال.
پائولتا، فیگو، فرهاد مجیدی و جواد نکونام هم هر کدام خاطرات بسیاری برای هواداران ساخته‌اند. هر کدام سهمی داشتند در شادی هواداران‌شان که امروز حسرت نبودن‌شان را می‌خورند.
ادگارد داویدز که نیاز به تعریف ندارد. ستاره هلندی با عینک خاصش همیشه در زمین مشخص بود. شاید برای ایرانی‌ها رقابت او با مهدوی‌کیا در بازی یووه – هامبورگ از شیرین ترین بازی‌ها بوده باشد. دیداری که با درخشش موشک ایرانی همراه بود.
سالگادو در سمت راست خط دفاع رئال سال ها درخشید و هرچند نتوانست در تیم ملی سکوی مناسبی کسب کند اما در خاطرات مادریدی‌ها ماندگار شد.
استیلی هم با گریه‌اش پس از گل به امریکا خاطره ساز شده. هاشمی نسب نیز بزرگترین یاغی فوتبال ایران تا به این لحظه است. بخواهیم یا نخواهیم او در تاریخ فوتبال ایران ماندگار شده است.
مارسل دسایی را مشاهده می‌کنید. سدی محکم در خط دفاعی فرانسه. هواداران فوتبال به یاد دارند که او و تورام چگونه از دروازه فرانسه حراست می‌کردند تا تیم‌شان بر بام فوتبال جهان بیاستد.
کریم باقری نیز از جمله بازیکنانی است که محبوب همه است. او بیشتر از اینکه پرسپولیسی باشد، یک بازیکن ملی است و همه از او خاطرات خوبی دارند. شوت‌های ویرانگرش حالا حالاها از یادها پاک نخواهد شد.
فرناندو هیه‌رو در قلب خط دفاع مادرید یک لیدر واقعی بود. کاپیتانی به معنای واقعی کلمه.
دوایت یورک را هواداران قدیمی منچستر در کنار اندی کول به یاد دارند. ضربه‌های سر شیرجه‌ای‌اش از زاویه‌ای که هیچکس تصور نمی‌کرد توپ به داخل دروازه برود، فراموش نشدنی است.
در آخر کوتوی خشن و روبرتو کارلوس با آن شوت‌های وحشتناکش. بازیکنی که دهه شصتی‌ها عادت داشتند در پلی استیشن او را به نوک خط حمله ببرند تا از سرعت و شوت های قدرتمندش استفاده کنند. او اما مدافع بود و صدالبته شوت‌های چهل پنجاه متری‌اش هیچ گاه با ریاضیات جور در نمی آمد.
نیکبخت واحدی و خداداد عزیزی هر دو از مشهد در این تیم دیده می شدند. اولی با شیطنت‌های خاص خود کمی زود از سطح اول فوتبال کشورمان رفت اما فراموش نشود که خیلی هم زود خودش را به قلب هواداران تحمیل کرده بود. دومی هم با گل حماسه سازش و خنده هایی که بر لب فوتبالی ها می نشاند معروف است.
یحیی گل محمدی هم که نیاز به تعریف ندارد. سالیان سال در خط دفاعی تیم ملی درخشید و بدون کوچک ترین حاشیه ای  وظایفش را انجام داد.
امروز یک دنیا خاطره در ورزشگاه آزادی این طرف و آن طرف می‌دویدند. توپ به هر کدام که می‌رسید، خاطره‌ای جلوی چشم بیننده‌ها می‌دوید. کاش باز هم باشد از این بازی‌های خیریه، که فوتبال دوستان فراموش نکنند روزی این ها بازیکنان فوتبال کشورمان بودند و امروز…