به گزارش خبرگزاری افق در این مطلب آمده است: یک فرصت پدید آمده که شاید بزرگ‌ترین فرصت همه تاریخ کشورمان از گذشته تا امروز و حتی تا آینده‌ای بسیار دور باشد. آیا این بار قدر فرصت را می‌دانیم یا باز این را هم مانند دیگر فرصت‌ها از دست می‌دهیم؟ ماجرا این است که در این دو سال اتفاقاتی در پیرامون‌مان رخ داده که چه آن را عمدی و برنامه‌ریزی‌شده از سوی بازیگران پنهان بدانیم و چه پیامدهای ناگزیر و ناخواسته این رخدادها، یک چیز قطعی است و آن اینکه برای کشورمان شرایطی منحصربه‌فرد را رقم زده است.
داستان این است که هم «چین» و هم «هند» با مجموع جمعیتی حدود ۳۵ درصد جمعیت جهان، برای آنکه بتوانند رشد اقتصادی امروزشان را خارج از اراده رقبا ادامه دهند، چاره‌ای جز این ندارند که مسیرهای تجاری خارج از اراده و کنترل رقبا بیابند.
چین برای دستیابی به چنین هدفی پروژه «راه‌آهن جاده ابریشم» را در دستور کار قرار داد. راه‌آهنی که قرار بود پس از گذر از آسیای میانه، از طریق «روسیه_ اوکراین_ لهستان» به اروپا برسد. پروژه‌ای که با جنگ اوکراین به بن‌بست خورد و این‌گونه که از ظواهر امر پیداست، با گرم نگه‌داشتن تخاصم روسیه و اوکراین از جانب آمریکا، چشم‌اندازی برای بازشدن این بن‌بست دیده نمی‌شود.
غیر از چین، هند هم قصد داشت با بهره‌گیری از فرصت «طرح صلح ابراهیم»، «کریدور هند_ عربستان_ اسرائیل» را راه‌اندازی کند تا با رسیدن به مدیترانه، مسیر اختصاصی خود را برای تجارت با اروپا بسازد که این پروژه هم با «جنگ اسرائیل و حماس» به بن‌بست خورد.
کاری به این نداریم که دو طرح عظیم و میلیاردنفری چین و هند به عمد در این بن‌بست قرار گرفته یا پیامدهای ناگزیر این دو جنگ است. اما هر چه باشد، اولا تسلط آمریکا بر «مسیرهای تجاری جهانی» را که به ناچار و همچنان از اقیانوس‌ها می‌گذرد حفظ می‌کند و از طرفی ایران را تا مدت‌ها تبدیل به تنها مسیر ممکن برای چین و هند می‌سازد؛ مسیری که از ایران به ترکیه و از آنجا به اروپا راه باز می‌کند.
حالا سؤال این است که آیا ایران قدر این فرصت طلایی و یگانه را می‌داند یا یک بار دیگر فرصت‌سوزی خواهد کرد؟
این بزرگ‌ترین فرصت همه تاریخ این سرزمین است و بی‌تردید بهره‌بردن از آن، ایران را به جایگاهی بی‌مانند در جهان می‌رساند. جایگاهی که هم می‌تواند برایمان امنیت بسازد و هم قدرت؛ و هم به ایران نقشی بسیار اثرگذار در صحنه جهانی ببخشد. اتفاقی که پیش‌نیازهایی در ساختار مدیریتی، تصمیم‌گیری و دیپلماسی کشورمان لازم دارد که باید دید چه تمهیداتی برای آن اندیشه خواهیم کرد.
